Σε όλη την έκταση της περιοχής, που καλύπτεται από το δάσος υπάρχει ένα στρώμα γλυκού νερού σε βάθος εκμεταλλεύσιμο από τις ρίζες των δέντρων. Το πάχος του γλυκού νερού, χάρη στο οποίο υφίσταται το δάσος υπάρχει μόνο στα ανώτερα στρώματα των αμμωδών εκτάσεων και κυμαίνεται από λίγα εκατοστά έως 5-6 μέτρα ανάλογα με την εποχή και το ανάγλυφο.
Το υδρολογικό σύστημα της Καλογριάς που εξασφαλίζει συνεχή ροή γλυκού νερού προς το δάσος είναι τα ποτάμια, οι λίμνες αλλά και τα ασβεστολιθικά βουνά που δρουν σαν φυσικές δεξαμενές που συγκρατούν το νερό και ποτίζοντας τα οικοσυστήματα, τα διατηρούν κατά την διάρκεια του καλοκαιριού.
Είναι ένα δάσος μοναδικό σε σύνθεση και έκταση σε 1000 περίπου στρέμματα χαλεπίου πεύκης, 3000 περίπου στρέμματα κουκουναριάς, 600 περίπου στρέμματα βελανιδιάς.
Η συστάδα του Χαλέπειου πεύκου καταλαμβάνει το νότιο τμήμα του δάσους, η συστάδα της κουκουναριάς το βόρειο τμήμα και στο μέσον περίπου της έκτασης και προς τα βόρεια συναντιέται η βελανιδιά. Σε ορισμένες όμως τοποθεσίες, όπως κοντά στα όρια των αμιγών υπάρχουν μικτές συστάδες με τα τρία είδη.
Η βελανιδιά επειδή παρέχει ξυλεία για καύση έχει υποστεί καίρια πλήγματα και η έκταση της από χιλιάδες στρέμματα έχει περιοριστεί μόλις στα 600 στρέμματα. Πιο παλιά εκτείνονταν ως τα Μαύρα βουνά και στις καλλιεργούμενες εκτάσεις των γύρω χωριών. Σήμερα το είδος αυτό της βελανιδιάς υπάρχει στην Αλβανία, Ελλάδα και Ισραήλ.
Εκτός από την χαλέπειο πεύκη η οποία βρίσκεται σε δυναμική φάση επέκτασης στο μεσογειακό χώρο, τα άλλα δυο είδη με τη μεγαλύτερη αισθητική και οικολογική αξία βρίσκονται σε υποχώρηση λόγω των ανθρώπινων επεμβάσεων, δηλαδή, πυρκαγιών, υλοτομιών, βόσκησης, εκχέρσωσης, αλλά και της ζήτησης για αναψυχή και τουρισμό.
Η συστάδα του Χαλέπειου πεύκου καταλαμβάνει το νότιο τμήμα του δάσους, η συστάδα της κουκουναριάς το βόρειο τμήμα και στο μέσον περίπου της έκτασης και προς τα βόρεια συναντιέται η βελανιδιά. Σε ορισμένες όμως τοποθεσίες, όπως κοντά στα όρια των αμιγών υπάρχουν μικτές συστάδες με τα τρία είδη.
Η βελανιδιά επειδή παρέχει ξυλεία για καύση έχει υποστεί καίρια πλήγματα και η έκταση της από χιλιάδες στρέμματα έχει περιοριστεί μόλις στα 600 στρέμματα. Πιο παλιά εκτείνονταν ως τα Μαύρα βουνά και στις καλλιεργούμενες εκτάσεις των γύρω χωριών. Σήμερα το είδος αυτό της βελανιδιάς υπάρχει στην Αλβανία, Ελλάδα και Ισραήλ.
Εκτός από την χαλέπειο πεύκη η οποία βρίσκεται σε δυναμική φάση επέκτασης στο μεσογειακό χώρο, τα άλλα δυο είδη με τη μεγαλύτερη αισθητική και οικολογική αξία βρίσκονται σε υποχώρηση λόγω των ανθρώπινων επεμβάσεων, δηλαδή, πυρκαγιών, υλοτομιών, βόσκησης, εκχέρσωσης, αλλά και της ζήτησης για αναψυχή και τουρισμό.
Η έκταση της κουκουναριάς συνεχώς ελαττώνεται και δεν ανανεώνεται επειδή είναι ένα ισχυρά φωτόφιλο και δύσκολα αναγενόμενο είδος. Στη Μεσόγειο έχει περιοριστεί σε χώρες όπως η Ισπανία, Ιταλία, Ελλάδα.
Ο θαμνώδης όροφος του δάσους στο σύνολο του δεν είναι ανεπτυγμένος. Σε τοποθεσίες που το δάσος είναι αραιό παρατηρούνται τα παρακάτω θαμνώδη είδη: σχίνος, ρείκι, μυρτιά, πουρνάρι, κέδρος κ.α. Άλλα φυτά που συμμετέχουν στη χλωρίδα του δάσους είναι τα εξής: ασφόδελος, βάτος, φτέρη, τσουκνίδα.Τα ζώα που μπορεί να συναντήσουμε στο δάσος είναι: ποντίκια, νυφίτσες, κουνάβια, ασβούς, χελώνες.
Παρόλο που το δάσος της Στροφιλιάς αποτελεί ένα οικολογικά ιδανικό περιβάλλον, τα αναφερόμενα ζωικά είδη εξαφανίζονται. Τα βασικότερα αίτια εξαφάνισης τους είναι αρχικά η έλλειψη τροφής για τα φυτοφάγα, εφόσον η περιοχή υπερβόσκεται.
Το γεγονός αυτό έχει σαν επακόλουθο και την έλλειψη τροφής για τα σαρκοφάγα. Άλλος σοβαρός λόγος εξαφάνισης των ζώων είναι οι γύρω καλλιεργημένοι αγροί οι οποίοι ραντίζονται με αποτέλεσμα τα ζώα που φεύγουν από το δάσος και πηγαίνουν εκεί για αναζήτηση τροφής να δηλητηριάζονται.
Οσο για τα πουλιά, μερικά μόνο από τα χαρακτηριστικά που θα δούμε και θ’ ακούσουμε εδώ είναι: ο κούκος, το ξεφτέρι, ο νανόμπουφος, ο χουχουριστής, η καρδερίνα, ο φλώρος, ο σπίνος, η κουρούνα και η καρακάξα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου